Το Εθνικό Σύστημα Εναέριου Χώρου εξηγείται

Περιεχόμενο

• Εναέριος χώρος
• Κέντρα ελέγχου εναέριας κυκλοφορίας
• Τεχνολογία
• Σύστημα εναέριας μεταφοράς επόμενης γενιάς

Το εθνικό σύστημα εναέριου χώρου (NAS) δημιουργήθηκε την αρχή της εμπορικής αεροπορίας για να μεταφέρει αεροσκάφη από το σημείο Α στο σημείο Β με ασφαλή και αποτελεσματικό τρόπο. Είναι ένα παλιό σύστημα, αλλά λειτουργεί για εμάς από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην πραγματικότητα, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν τους ασφαλέστερους ουρανούς στον κόσμο σε σχέση με τις αεροπορικές μεταφορές.

Υπάρχουν περίπου 7.000 αεροσκάφη στον ουρανό πάνω από την Αμερική ταυτόχρονα, σύμφωνα με την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Αεροπορίας (FAA). Αυτός ο αριθμός αναμένεται να αυξηθεί μόνο τα επόμενα 15 χρόνια και συνεχίζει να γίνεται πιο δύσκολο να ενσωματωθούν όλα αυτά τα αεροσκάφη στην τρέχουσα δομή του εναέριου χώρου μας. Το Σύστημα Εναέριων Μεταφορών Επόμενης Γενιάς (NextGen) της FAA υπόσχεται να μεταμορφώσει το τρέχον σύστημα εναέριου χώρου ώστε να βελτιστοποιήσει τη χρήση του εναέριου χώρου, να μειώσει τις εκπομπές, να εξοικονομήσει καύσιμα και να μειώσει τις καθυστερήσεις πτήσεων. Μέχρι να εφαρμοστεί πλήρως το NextGen, το τρέχον σύστημα εναέριου χώρου θα πρέπει να είναι αρκετό.

Εναέριος χώρος

Η FAA ταξινομεί τον εναέριο χώρο σε μία από τις τέσσερις κατηγορίες:

• Ελεγχόμενος εναέριος χώρος: τον εναέριο χώρο γύρω από τα πολυσύχναστα αεροδρόμια, μαζί με διαδρομές αεροσκαφών, και πάνω από 18.000 πόδια. Ο FAA διαιρεί περαιτέρω αυτόν τον εναέριο χώρο στις κατηγορίες A, B, C, D και E εναέριο χώρο, ο καθένας έχει διαφορετικές διαστάσεις και κανόνες.
• Μη ελεγχόμενος εναέριος χώρος: ο εναέριος χώρος που δεν ελέγχεται.
• Εναέριος χώρος ειδικής χρήσης: Περιορισμένες, απαγορευμένες, προειδοποιητικές και προειδοποιητικές περιοχές, καθώς και περιοχές στρατιωτικών επιχειρήσεων (MOA).
• Άλλος εναέριος χώρος: εναέριος χώρος που χρησιμοποιείται για προσωρινούς περιορισμούς πτήσεων.

Κέντρα ελέγχου εναέριας κυκλοφορίας

Το NAS περιλαμβάνει κάτι περισσότερο από τον πύργο ελέγχου στο τοπικό σας αεροδρόμιο. Σε μια τυπική πτήση, ένας χειριστής θα επικοινωνεί με ελεγκτές σε καθένα από τα ακόλουθα μέρη:

• ARTCC - Ο εναέριος χώρος πάνω από τις Ηνωμένες Πολιτείες χωρίζεται σε 22 περιφερειακούς τομείς, ο καθένας ελέγχεται από ένα Κέντρο Ελέγχου Κυκλοφορίας Αεροπορικής Διαδρομής ή ARTCC. Καθώς μια πτήση διασχίζει το όριο από τη μία περιοχή ARTCC στην άλλη, ο ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας μεταβιβάζει την ευθύνη επικοινωνίας για αυτήν την πτήση στον ελεγκτή ARTCC στην επόμενη περιοχή.
• ΤΡΑΚΟΝ- Ο έλεγχος προσέγγισης τερματικού ραντάρ (TRACON) είναι γνωστός απλά ως «προσέγγιση» στους πιλότους. Όταν ένα αεροσκάφος πλησιάζει σε ένα αεροδρόμιο, οι ελεγκτές ARTCC θα μεταφέρουν τις επικοινωνίες σε έναν ελεγκτή TRACON, ο οποίος θα βοηθήσει το αεροσκάφος για το τμήμα άφιξης της πτήσης του.
• ATCT- Οι ελεγκτές στον τοπικό πύργο ελέγχου εναέριας κυκλοφορίας (ATCT) είναι υπεύθυνοι για αεροσκάφη σύμφωνα με το σχέδιο κίνησης του σχετικού αεροδρομίου. Μόλις το αεροσκάφος εισέλθει στην τοπική περιοχή μοτίβου κυκλοφορίας αεροδρομίου, παραδίδεται στο ATCT, όπου οι ελεγκτές θα επιβλέπουν την τελική του προσέγγιση και προσγείωση. Οι ελεγκτές εδάφους είναι επίσης μέρος του ATCT, εποπτεύοντας τις πτήσεις ταξί και πύλης.
• FSS- Επί του παρόντος λειτουργούν έξι σταθμοί πτήσης (FSS). Οι ειδικοί της υπηρεσίας πτήσεων βοηθούν τους πιλότους να προγραμματίζουν πτήση, ενημερώσεις καιρού και άλλες πληροφορίες σχετικά με τη διαδρομή πτήσης ενός πιλότου.

Τεχνολογία

Εκτός από τις πολλές διαφορετικές τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται εδώ και χρόνια, η αεροπορική βιομηχανία αναπτύσσει συνεχώς νέες τεχνολογίες για να κάνει το σύστημα πιο αποδοτικό, ευκολότερο και ασφαλέστερο για πιλότους και ελεγκτές. Εδώ είναι μόνο μερικά από αυτά:

• Ραντάρ- Επί του παρόντος, το NAS βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε επίγεια συστήματα ραντάρ για να λειτουργεί ομαλά. Το ραντάρ εδάφους εκπέμπει ραδιοκύματα, τα οποία αντανακλούν αεροσκάφη. Στη συνέχεια, το σήμα από το αεροσκάφος ερμηνεύεται και αποστέλλεται ψηφιακά σε οθόνες υπολογιστών στα ARTCC, TRACON ή ATCT.
• Τυπικά ραδιόφωνα- Οι χειριστές και οι ελεγκτές επικοινωνούν απευθείας με ραδιόφωνα VHF (πολύ υψηλής συχνότητας) και UHF (εξαιρετικά υψηλής συχνότητας).
• CPDLC- Το Controller Pilot Data Link Communications, όπως υποδηλώνει το όνομα, είναι μια μέθοδος για τους ελεγκτές και τους πιλότους να επικοινωνούν μέσω μιας σύνδεσης δεδομένων. Αυτός ο τύπος επικοινωνίας είναι βολικός όταν τα ραδιόφωνα δεν είναι διαθέσιμα και μειώνει επίσης την κυκλοφοριακή συμφόρηση.
• GPS- Ένας τύπος βοήθειας πλοήγησης, το Global Positioning System είναι το πιο ακριβές και πιο δημοφιλές μέσο αεροπορικής πλοήγησης και το ψωμί και το βούτυρο του προγράμματος NextGen.
• ADS-B- Τα τελευταία χρόνια, ένα σύστημα που ονομάζεται ADS-B (Automatic Dependent Surveillance-Broadcast) έχει γίνει δημοφιλές ως μέσο για να βοηθήσει τους πιλότους και τους ελεγκτές να αποκτήσουν μια πιο ακριβή εικόνα της εναέριας κυκλοφορίας, του καιρού και του εδάφους κατά τη διάρκεια μιας πτήσης.

Σύστημα εναέριας μεταφοράς επόμενης γενιάς

Το τρέχον σύστημα εναέριας κυκλοφορίας μας παίρνει αεροπλάνα όπου πρέπει να πάνε με ασφαλή και οργανωμένο τρόπο, χρησιμοποιώντας τεχνολογία τόσο παλιά όσο και νέα. Ενώ το τρέχον εθνικό σύστημα εναέριου χώρου μας έχει λειτουργήσει καλά για πολλά χρόνια, είναι σχεδόν βέλτιστο για τον όγκο της εναέριας κυκλοφορίας στους ουρανούς μας σήμερα. Βλέπουμε πιο πολυσύχναστους διαδρόμους, καθυστερήσεις στο αεροδρόμιο, σπατάλη καυσίμων και απώλεια εσόδων από ποτέ. Υπάρχει όμως ελπίδα. Το πρόγραμμα NextGen προορίζεται να βελτιώσει την τρέχουσα NAS με την εύρεση μεθόδων για την αντιμετώπιση της αυξημένης κίνησης και τη βελτίωση του συνολικού συστήματος.